KADINLARIMIZ

  

              

      

              Ülkemizin kurtarıcısı ve kurucusu Mustafa Kemal Atatürk, “Bir toplum, bir millet erkek ve kadın denilen iki cins insandan meydana gelir. Mümkün müdür ki, bir toplumun yarısı topraklara zincirlerle bağlı kaldıkça, diğer kısmı göklere yükselebilsin", diyerek çoğu Avrupa ülkelerinden önce kadınlara seçme ve seçilme hakkı tanımıştır. Toplumun yarısını oluşturan kadınların geri bıraktırılması halinde o toplumun gelişemeyeceği gayet açıktır. 

     

             Büyük Önderimiz, “dünyada her şey kadının eseridir. Kadınlarımız eğer milletin gerçek anası olmak istiyorlarsa, erkeklerimizden çok daha aydın ve faziletli olmaya çalışmalıdırlar", diyor. Gerçekten de kadınlarımız günümüzde ev kadını ve anne olmalarının yanı sıra her alanda çalışarak söz sahibidirler. Öğretim üyesi, öğretmen, doktor, hemşire, teknisyen, tamirci, kamyon şoförü, pilot, bakkal, mali müşavir. banka müdürü, hakim, savcı, müsteşar, milletvekili, bakan, başbakan, parti genel başkanı, yazar, şair, sanatçı, model ve bunun gibi hayatın her alanında kadınlar vardır. Demokrasimiz de gelişecekse, kadınlar sayesinde olacaktır. Çünkü onlar bu konuda daha samimidirler. Bilirler ki; demokrasi, insan hak ve özgürlükleri geri giderse ilk önce kadınlar mağdur olacaktır. Onun için demokrasiye çok sıkı sarılırlar.

       

          Siyasette, erkek politikacıların kadınların yolunu açmak gibi kaygıları yoktur. Ülkemizde, CHP’si kadınların daha aktif bir biçimde siyasi yaşama katılmaları için tüzüğüne %33 oranında “cinsiyet kotası” koymuştur. Bu tüzük maddesiyle Cumhuriyet Halk Partisi, kadınların siyasette daha çok rol almasını hedeflemiştir. 

Siyasette; düşünülenin aksine kadın dayanışmasından çok erkek dayanışması görülür. Bir kadın aday ortaya çıktığında, kendi egemenlik alanlarının ellerinden gideceğini düşünen erkek adaylar işbirliğine gidebilirler. Halbuki, kadın eli değen her şeyde olduğu gibi siyasette de kadının olduğu bir ortamda erkeklerin konuşmaları ve davranışları bile değişir, daha nazik olur. Onun için kavga, gürültünün eksik olmadığı, hakaretlerin havada uçuştuğu siyasete kadınların eli mutlaka değmelidir. Adil, hakkaniyetli, titiz ve hassas yönetimler ancak bu sayede gerçekleşir.       

30.11.2017

Orhan Kalyoncu

BARAJ

         

              Fransızca kökenli baraj sözcüğünün konumuzla ilgili tanımı şöyle; “herhangi bir alanda başarılı sayılabilmek için geçilmesi gereken engel." Son günlerde siyaset alanında da tartışılan bir sözcük oldu. Bu tartışmanın konusu 34 yıldır genel seçimlerde uygulanan %10 seçim barajıydı. Bu baraj,1980 darbesinden sonra başa gelen askeri rejim tarafından oluşturulan Danışma Kurulu tarafından 1983 tarihinde çıkarılan seçim yasasıyla yürürlüğe girdi. Askeri yönetimin amacı, yönetimde istikrar için az partili bir sistem kurmaktı. O tarihten bu yana hiçbir iktidar tarafından değiştirilmek istenmedi. Hatta yüksek baraj nedeniyle iktidar olmayı düşünen muhalefet partileri bile güçlü bir şekilde itiraz etmediler.

         

            1995 yılında yapılan genel seçimlerden sonra yapılan hükümet kurma çalışmalarında önce ANAP(%19,65) ile DYP(%19,18)  Anayol hükümetini kurdu. Bu koalisyonun bozulmasının ardından DYP ile Refah Parti(%21,38) Refahyol hükümetini kurdu. 1999 genel seçimlerinde de yine koalisyon hükümetleri kuruldu. DSP: %22,19, MHP: % 17,98, ANAP: % 13,22 oranında oy alarak 3’lü koalisyon kurdu. Bu hükümetlerin kurulmasında dikkat çeken en önemli husus hükümeti kurmakla görevlendirilen partilerin en çok %22 oranında oy almalarıydı. %22 ile iktidar olunan bir seçim sisteminde %10 seçim barajı çok yüksek, değil mi?

         

         Bazı Avrupa ülkelerinde baraj olmadığı gibi bazılarında da %2 ile %7 arasında oy barajı uygulanmaktadır.  Ülkemizde 2002’de yapılan genel seçimlerde meclise sadece iki parti ve Bağımsızlar girerek AKP %34,4, CHP %19,4 Bağımsızlar 0.96 oy oranıyla milletvekilliklerini paylaşmıştı. AKP , meclisteki 550 milletvekilinin 365'ini, CHP'si 177'sini, Bağımsızlar da 8'ini  kazanmıştı. Toplamda seçmenin %54,8 i mecliste temsil edildi. Geriye kalan %45,2 sinin oyları çöpe, daha doğrusu seçmenin oy vermediği iki büyük partiye gitti. Onların görüşleri mecliste temsil edilmedi. DYP %9,5 la dışarıda kaldı ve zamanla gücünü kaybetti. ANAP, Genç Parti de öyle. MHP de %8,5 la meclis dışındaydı. Bu durum ülkenin siyasi hayatında bir deprem etkisi yarattı. Merkez sağı temsil eden partiler silindi. 

       

        Nerede kaldı temsilde adalet? Nerede kaldı seçmenin iradesi? Kaldı ki İktidar partisi %34,4 'le mecliste %66'lık bir çoğunluk elde etmişti. 1980 öncesi koalisyonlar dönemlerine tepki için getirilen bu sistem, böylece barajı geçen partilere seçmenin vermediği bir güç vermiş oluyordu. Barajın kaldırılması veya düşürülmesi teklifinin, kimler tarafından, ne için getirildiğine bakmadan, demokrasi, temsilde adalet ve seçmenin iradesinin mecliste tam olarak yansıması için desteklenmesi gerekir. Konulan baraj sadece partilerin ve adayların seçilme hakkına yönelik değil, aynı zamanda seçmenlerin seçme hakkına karşı da yapılan bir haksızlık ve adaletsizliktir. Çünkü sandığa attığı oyun karşılığında, sandıktan tercih ettiği bir siyasi parti ve aday değil, seçmediği bir parti ve aday çıkmaktadır. 

Orhan Kalyoncu

20/11/2017                  

Orhankalyoncu.blogspot.com.tr

         

DEMOKRASİ OYUNU MU BU?

  

                 Siyaset, insanla ve insanlar için yapılır. Siyasette de etik kurallar vardır. Hak, hukuk, adalet, eşitlik, emeğin en yüce değer olması gibi. Halka demokrasi içinde hizmet böyle olur. Bunları göz ardı ederseniz, demokrasi olmaz, keyfi idare olur. Siyaseti rant için yapanlar eşe, dosta, arkadaşa koltuk paylaşımı olarak görenler, halkın vicdanında yer alamazlar. Siyasi partiler, önce kendi içlerinde demokrasiyi uygulayacaklar ki, ülkede demokrasi gelişsin, insan hak ve özgürlükleri konusunda yol alalım. Demokratik kurallara, önce kuralları koyanlar uymalıdır. Demokrasinin en temel bir kuralı da halkın kendi yöneticilerini özgür iradesiyle kendisinin seçmesidir. Tüm siyasi partilerde bu konuda son söz sahibi genel merkezdir, genel başkandır. Cumhurbaşkanını, milletvekillerini, belediye başkanlarını, diğer meclis üyelerini aday yapanlar, onlardır. Böyle olunca halk,yalnızca oy vererek, önüne konan adayı seçer..   

            Yukarıdan atananlar da bir kez daha atanmak için halka değil, onu oraya getiren iradeye yaranmak isteyecektir. Genel merkez de gücünü, göreve getirdiklerinden alacaktır. Böylece “al gülüm, ver gülüm” politikası geçerli olacaktır. ” Seçilen yöneticiler, artık halkı değil, yukarısını gözlerler. Çünkü bir daha seçilmek her şeyin önündedir. O da liderden geçer. Zordur, bizde demokrat olmak. Lider, eline geçirdiği yetkiyi sonuna kadar kullanır. Hiç kimse artık onu, o istemediği takdirde oradan indiremez. Demokrasiyi tabana yaymak, katılımcılığı sağlamak, ön seçim yapmak, yetkilerinin bir kısmından vazgeçmek liderin aklından dahi geçmez. Tek seçicidir. Tüm adayları o seçer, MYK üyelerini de, danışmanlarını da. Boşuna mıdır, adayların liderle fotoğraf çektirmeleri, karşılama kuyruğuna girmeleri? 

            Siyasi partilerin ilkeleri, hedefleri, amaçları olmalıdır. Üyeler, o ilkeler etrafında birleşir. Bir davaya inanmaları gerekir. Sayıları çok olmasa da partileri ayakta tutan, onlardır. Bu üyeler bilinçlidir. Gömlek değiştirir gibi parti değiştirmezler. Siyasi partilerde birliği sağlamak, genel başkandan başlayarak en küçük belde başkanına kadar görev alan parti yöneticilerinin işidir. Bu görevi yaparken adaleti, eşitliği öncelikli olarak düşünmelidirler. Partide adaleti ve eşitliği sağlamak için de her yerde ön seçim, kongrelerde de demokratik olan “çarşaf liste” yöntemlerinin uygulanması gerekir. Üye, eğer partide çalışarak yükseleceğini, emeğe ve liyakata önem verileceğini görürse, gönüllü çalışır. Ama şimdiye kadar olduğu gibi güçlülere dayanmak geçerli olursa, yalnızca bir avuç kimse siyaset yapar. Yönetenler de halktan uzaklaşarak, hiyerarşi ve protokol kuralları arkasına sığınırlar. 

Orhan Kalyoncu 

15/11/2017

orhankalyoncu.blogspot.com.tr

         

     

KENT YAŞAMI VE KÜLTÜRÜ

        İnsan, sosyal bir varlıktır ve bir arada yaşama ihtiyacı duyar. Yerleşim alanları da bunun sonucu ortaya çıkar. Kalabalık nüfusa sahip kentler de yaşamanın bir adabı ve usulü vardır. Kentlerde yaşayanların uyması gereken yazılı ya da yazısız davranış kuralları, kent yaşam kültürünü oluşturur. Toplum yaşamında bir kimsenin özgürlük alanının, bir başkasının özgürlük alanı sınırına kadar olduğunu da hatırdan çıkarmamak gerekir. Kimse gece yarısı pencereye çıkıp bağıramaz, arabasının egzozunu bağırtarak hız yapamaz, dinlediği müziğin sesini sonuna kadar açamaz, kahvede ayakkabısını çıkarıp ayaklarını başka bir sandalyeye uzatamaz. Bu örnekler çoğaltılabilir. Yine geleneklerimize bağlı saygı kuralları vardır. Herkesle, özellikle büyüklerimizle saygılı konuşmak, küçüklerimizi sevmek ve korumak, kadınlara öncelik vermek, özürlü yurttaşlarımıza yardımcı olmak gibi. Toplumu bir arada tutan bu davranışlardır. Bu durum bozulduğunda toplum da bozulur. Çağdaş toplumları sadece yaptırımlar değil manevi duygular da ayakta tutar.
        

      Gençlerine önem vermeyen, yaşlılarına saygı göstermeyen toplumların geleceği de olmaz. O ülkede yaşam çekilmez olur. Bir toplumun huzurlu olması kentlerde ya da taşrada yaşayan insanların sosyal ilişkilerinin bütünü ile özgür olmasına bağlıdır. Herkesin hayat tarzı, siyasi görüş ve dini inanış bakımından özgürce hareket etmesi, bu konularda baskı görmemesi çağdaş yaşam için çok önemlidir. Ekonomik refah da insanların mutluluğunu ve davranışlarını olumlu yönde etkiler. Kentte yaşayan insanların, binaların sıkışıklığından, trafik yoğunluğundan uzak düzenli ve temiz bir çevrede yaşaması hem anayasal, hem de doğal hakkıdır. Bunu sağlamak genel ve yerel iktidar sahiplerinin asli görevidir. Komşu ülkelere gidenler orada köpeklerin başıboş gezmediğini, binaların durmadan yıkılıp testere dişi gibi bir ileri bir geri olmadığını, tarihin korunduğunu, meydanların geniş ve yeşil alanların bol, sokakların tertemiz ve güler yüzlü insanlarla dolu olduğunu görürler.  

           

       Son yıllarda komşu ülkelere turist olarak giden binlerce vatandaşımız var. Komşu ülkeler alt yapı sorunlarını bitirmiş, düzenli şehirlere sahipler. Bacasız sanayi olan turizmden çok kazanıyorlar, bilhassa Türk vatandaşlarından. Orada hizmet sektörü çok gelişmiş. Bizde de, yanı başımızda Enez, Şarköy, Gelibolu, Tekirdağ, Çanakkale gibi sahil kentlerimiz var. Adalarımız da öyle. Ama aynı rağbeti görmüyorlar. Bağımsızlık tarihi 200 yılı bulmayan bir ülkenin kentleri bir yanda ve güzelim ülkemizin 600 yıllık tarihe sahip Trakya'daki kentleri bir yanda. Bizde, yerel yönetimler halen alt yapı çalışmalarıyla uğraşırken, biz yurttaşlar da havasıyla, meydanlarıyla, parklarıyla, sokaklarıyla, pazar yeriyle, terminaliyle çağdaş bir kentte yaşamanın hayalini kuruyoruz.

Orhan Kalyoncu
09.11.2017

 orhankalyoncu.blogspot.com.tr