ANAYASA ÜZERİNE

    

             

                                      Vadi kent-Beylikdüzü/İstanbul

            Anayasalar; kamu düzeni için tüm toplumu kapsayan, herkesin hakkını ve hukukunu koruyan aynı zamanda ülkenin idari yapısını ve şeklini de düzenleyen toplumsal uzlaşma metinleridir. İnsanlar, beraber yaşamaya başladıklarından beri hep insan haklarına saygılı bir düzen istemişlerdir. İnsan hakları, her insanın insan olmaktan gelen en doğal hakkıdır.  Bu konuda ilk kilometre taşı, 1215 yılında İngiltere Kralına karşı insan haklarını savunan ilk bildirge olan “Magna Carta”dır. 1776’da Amerika’da yayınlanan “Amerika Bağımsızlık Bildirgesinde de tüm insanların eşit yaratıldığı ve halkın, memnun olmadıkları yönetimleri değiştirme haklarının olduğu belirtilir.

 

          Yine 1789’da Fransız Devrimi sonunda Monarşinin yerine Cumhuriyet ilan edilmiş, Fransız Ulusal Meclisi tarafından “Fransa İnsan ve Yurttaş Hakları Bildirisi” yayınlanmıştır. Bu bildiri, insanların eşit doğduğunu ve eşit yaşamaları gerektiğini ve her türlü egemenlik hakkının millete dayalı olduğunu, mutlak egemenliğin bir kişi ya da bir grubun elinde bulunamayacağını belirtir. 10 Aralık 1948’de de Birleşmiş Milletler Genel Kurulu “İnsan Hakları Evrensel Beyannamesini” kabul etmiştir. İnsanların özgürlük, eşitlik ve kardeşliğine vurgu yapan bu bildirinin imzalandığı 10 Aralık günü tüm dünyada “İnsan Hakları Günü” olarak kutlanır.

    

          Osmanlı’nın İmparatorluk döneminde de bu arayışlar sürmüş,  bu konu ile ilgili Fermanlar yayınlanmıştır. 1839’da Tanzimat Fermanı, 1856’da Islahat Fermanı, 1860’ta Sultan Abdülaziz Fermanı daha sonra 1876’da 1.Meşrutiyet, 1908’ de 2.Meşrutiyet ilan edilmiştir. 1921’de ilk anayasamız Teşkilatı Esasiye Kanunu kabul edilmiştir. İlk iki maddesi,” hakimiyet kayıtsız şartsız milletindir ve icra kudreti Büyük Millet Meclisinde tecelli eder”, şeklindedir. 20 Nisan1924’te ikinci anayasa kabul edilerek 1921 Anayasası yürürlükten kalkmıştır. Bu Anayasanın 3. maddesinde de “Egemenlik kayıtsız şartsız Milletindir. Bu egemenliğin tek temsilcisi Türkiye Büyük Millet Meclisi’dir”, der. Daha sonra da 1961 ve 1982 anayasalarını ülke olarak hayata geçirdik. Bu anayasalara göre de egemenlik milletindir ve onu Millet Meclisi vasıtasıyla kullanır. 1982 Anayasası uzlaşma yoluyla mecliste bir çok kez, referandum yoluyla da iki kez değiştirilmiştir.

     

         Son anayasamızın omurgası yasama, yürütme ve yargı organlarının ayrı olması üzerine oturmuştur. Buna biz güçler ayrılığı diyoruz ve bu ayrılık devlet idaresinde denge ve denetimi sağlamaktadır. Getirilmek istenen anayasa değişiklik paketinde bu ortadan kaldırılarak hepsi cumhurbaşkanlığında toplanmak isteniyor. Seçilecek cumhurbaşkanı aynı zamanda bir partinin genel başkanı olacak ve genel seçimlerde kendi partisinin milletvekili listesini hazırlayacaktır. Bununla birlikte dışarıdan sayısı belirsiz cumhurbaşkanı yardımcıları atama, kararname çıkarma, bütçe hazırlama, olağanüstü hal ilan etme, idari yapıyı değiştirme, yüksek yargıyı belirleme yetkilerine de sahip olacaktır. Böylece yürütme, yasama ve yargı tek elde toplanmaktadır.

        

         İnsanlık, geçirdiği tüm demokratik evrimlerden sonra tek bir kişiye bu kadar yetkinin verilmemesi gerektiğini bize göstermiştir. Siyasi ve toplumsal hayatımızın daha demokratik ve çağdaş olması isteniyorsa, gücün tek bir kişide toplanması yerine katılımcılığın arttırılması gerekir. Bunun içinde öncelikle, seçim ve siyasi partiler yasalarının değiştirilerek, dünyanın hiçbir yerinde olmayan %10 seçim barajının ve partilerdeki lider sultasının kaldırılması sağlanmalıdır.

Orhan Kalyoncu 

10.04.2017

BİR SABAH UYANINCA

      

            Bir sabah uykudan uyanınca kendimi, sakin, mutlu, birbirine saygılı, eğitimli, sağlıklı insanların yaşadığı bir ülkede bulmak isterim. Bunun bir rüya değil, gerçek olmasını isterim.  Çocuklarımızın, yanı başımızdaki gelişmiş ülkelerde olduğu gibi bu cennet vatanda özgürce yaşamaları erişilmesi imkansız bir hülya mı olur? Şehit kanıyla sulanmış bu topraklarda özgürce yaşayalım diye atalarımız canlarını vermişler. Bize düşen birbirimize düşman olmak değil, kardeşçe, uygarca bu ülkede yaşamaktır.

     

           Ancak gelin görün ki öyle bir yaşamdan uzaktayız. Neredeyse her gün stres ve gerginlikle uyanıyoruz. Siyasetteki sertlik ve kırıcılık ister istemez hepimizi etkiliyor. Buna son verilmesi gerekirken ve ülkenin o kadar bekleyen acil sorunları varken şimdi de deyim yerindeyse dört aydır anayasa referandumu ile yatıp kalkıyoruz. Halbuki, ülkemizde çözüm bekleyen dev gibi sorunlarla karşı karşıyayız. Hepsi de çok tatsız. Dış işlerinde Avrupa Birliği ülkeleri ve komşu ülkelerle çeşitli konularda gerginlik yaşamaktayız. Bir taraftan Güneydoğuda terörle mücadele sürerken, Suriye’de de sınırlı bir savaş içindeyiz. Ege Adalarında Yunanistan adalarımıza el koymakta, Kıbrıs içinde taviz istenmektedir. 

          Tüm bu dış politikadaki olumsuzluklar sürerken, içte de işsizlik, enflasyon, döviz fiyatları artmakta, tarım, hayvancılık ve sanayide de alarm zilleri çalmaktadır. Son yıllarda turizm, ihracatımız gelirlerimiz azalmış, dış borcumuz da artmıştır. Basın, medya ve gösteri özgürlükleri ile insan hakları konusunda da notumuz düşmüştür. Ülkemiz, son üç yılda olağanüstü olaylar geçirdi. 2014’te yerel ve cumhurbaşkanlığı ardından 2015’te önce 7 Haziran sonra 1 Kasım genel seçimleri oldu. Bu dönemde bilhassa 2015 Haziranından sonra patlayan bombalar, katledilen insanları gördük. Bunlar yetmezmiş gibi devletin içine yuvalanan hainlerin 15 Temmuz 2016’da darbe kalkışmasına şahit olduk. Şehitlerimiz oldu, Bunlar, önlenemez olaylar değildi.

      

         Tüm yaşanan bu sorunların dışında şimdi yeni bir konumuz var, “referandum”. Anayasa değişikliği ile tek bir kişiye tüm yetkilerin verilmesi isteniyor, böylece mevcut sistemle çözülemeyen sorunlar tek adamla mucizevi bir şekilde çözülecek deniyor. Ama evrensel kurallar bunun tam tersini, yani yönetimlerin demokratik, katılımcı, saydam, eşitlikçi ve hesap verebilir olduğu takdirde, o ülkenin gelişeceğini söylüyor. Bu referanduma harcanan zaman, para ve enerji ülkenin bekletilen acil sorunlarına harcanabilirdi. Bu değişiklik paketi demokraside geriye gidiştir. Bu sınavı “hayır” oyu vererek başarıyla geçmemiz gerekir. 

09.04.2017 

Orhan Kalyoncu

      

    

NEDEN “HAYIR” ?

    

          16 Nisan 2017 pazar günü yapılacak 18 maddelik anayasa değişiklik paketine ilişkin referandumda şu soruya yanıt arayacağız. Demokratik Parlamenter Sistem mi yoksa Cumhurbaşkanlığı Hükümet (Türk Tipi Başkanlık) sistemi mi olsun? Eğer tercihimizi seçimle gelen ancak tüm gücü bir kişi üzerinde toplayan Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sisteminde değil de halkın egemenlik gücünü seçtiği milletvekilleri vasıtasıyla kullandığı Demokratik Parlamenter Sistemden yana kullanırsak bu teklife hayır diyeceğiz. Bu değişiklikleri getiren maddeler,  Amerika Birleşik Devletlerindeki başkanlık sistemine ya da Fransa da ki yarı başkanlık sistemine hiç benzememektedir. O ülkelerde katı bir güçler ayrılığı vardır. Getirilmek istenen Cumhurbaşkanlığı Hükümet sisteminde ise yasama, yürütme ve yargı bir kişide toplanmakta, bakanlar dışarıdan atanmakta, denetim ve denge mekanizmaları adeta yok olmaktadır.

     

          Devletin bütçesini yapabilen, yüksek yargıyı seçen ve partili olan bir cumhurbaşkanı sisteminde muhalefet nasıl hayat bulabilecektir. Bu bir haksız rekabet değil midir? Bir kere oraya seçilen bu şartlarda oradan hiç inmeyecek demektir. Bir ülkede demokrasinin olup olmadığını anlamak için iktidara değil muhalefete bakmak gerekir. Muhalefet özgürce görevini yapabiliyor, iktidara alternatif olabiliyorsa o ülkede demokrasi vardır. Demokratik parlamenter sistemde, millet egemenlik hakkını seçtiği milletvekilleri vasıtasıyla kullanır ve partilerde siyaset yapar. Bu hakkını tek bir kişiye verirse, partiler ve milletvekilleri sadece temsili kalır ve yurttaşlar herhangi bir sorununda kendisine muhatap bulamaz.

       

         Söz konusu anayasa değişiklik paketinde aynı kişinin cumhurbaşkanı seçilme imkanı 15 yıla kadar çıkabilmektedir. Amerika da seçilen başkanın süresi ise 4 yıldır ve en fazla iki dönem seçilebilir. Bununda bir mantığı vardır. İktidarlar yıpranır zamanla yorgun düşerler. Arada nöbet değişikliği gerekir kamu yönetiminin sağlığı ve dirliği açısından. İktidarda olsun, muhalefette olsun bir yurttaş olarak tüm siyasetçilerden beklediğimiz hırslarını sınırlandırmaları ve halka hep doğruları söylemeleridir. 

         

          Bu anayasa paketinde bazı halka hoş gelebilecek maddelerde bulunuyor. Milletvekili seçilme yaşının 18’e indirilmesi, yargının bağımsızlığının yanı sıra tarafsızlığının da eklenmesi ve milletvekili sayısının 600’e çıkarılması gibi. Ancak yine yakından incelersek bunların demokratikleşme açısından halka fazla bir katkısının olmadığını görürüz. Öyle ya 18 yaşındaki bir gencin ailesi önce onun tahsilini bitirmesini ve ekonomik bağımsızlığını kazanmasını ister. Zaten daha önce seçilme yaşı 25’e indirildiği halde şimdiki mecliste o yaşta bir kişi bile yok. Gerçekten gençlerin siyaset yapması isteniyorsa üniversitelerde ve partilerde onlara, bu konuda konan engeller kaldırılır. Yüksek yargının seçilmesinde cumhurbaşkanı ve iktidar partisi belirleyici olduktan sonra bağımsız kelimesinden sonra tarafsız yazılsa ne olur?  Yine Türkiye Büyük Millet Meclisinin işlevi azaltılırken 1982 anayasasında 400 daha sonra 550 olan milletvekili sayısı 600 olunca ne değişecektir?

         Bize yol gösteren Türkiye Cumhuriyetinin kurucusu büyük önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk, der ki; “İstiklal, istikbal, hürriyet her şey adaletle kaimdir” ve “egemenlik verilmez, alınır”.

05.04.2017 

Orhan Kalyoncu 

DEMOKRASİ YOLCULUĞU

    

            Türkiye, Osmanlı dönemindeki 2. Meşrutiyetin (1908) ilanından sonra çıktığı demokrasi yolculuğunda çok badireler atlattı. Ne yazık ki demokrasinin tam olarak oturduğunu söyleyemeyiz. Demokrasiyi içselleştiremedik. Kurallara, önce kuralları koyanların uyması gerektiğini, yüz yıldan fazla zaman geçmesine rağmen bir türlü öğrenemedik. Yine de demokrasi yolculuğu zorluklara rağmen devam etmek zorundadır. Çünkü laiklik, demokrasi, hukuk, kişi hak ve özgürlükleri insana en yakışan ilkelerdir.

       

           Yine demokrasinin temel ilkelerinin başında; hesap verilebilirlik, katılım, herkese söz hakkı, denetim ve oy güvenliği gelir. Bunların şeklen değil, özde olması gerekir. Bundan dolayı gelecek nesiller için, ülkede yaşayan tüm insanların demokrasiye olan inancı kaybolmadan bu demokrasi yolculuğuna katkıda bulunmasını, özgürlükleri talep etmesini önermekteyim.

       

           Şimdi ise demokrasi yolculuğumuz, 16 Nisan 2017’de anayasa değişiklik referandumu ile yeni bir sınavla karşı karşıyadır.  Vereceğimiz “evet” ya da “hayır” oyları demokrasimizin kalitesini ortaya koyacaktır. Ülkemizin kurucusu büyük önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün işaret ettiği muasır devletler seviyesine gelmeyi hedefliyorsak, onlar gibi demokrasinin evrensel kurallarını hayata geçirmemiz gerekir. Bunların en başında fikir ve ifade özgürlüğü, toplantı ve gösteri hakkı, basın, medya ve sosyal medya özgürlüğü gelir. Laiklik ve hukuk devleti ilkelerini de tam olarak hayata geçirmemiz gerekir. 

         

          Bu referandum basit bir oylama değildir. Vereceğimiz karar yıllar boyu ülkemizi ve gelecek nesillerin kaderini etkileyecektir. Bu bir parti meselesi değil, bir memleket meselesidir. Düşünün ki seçilen bir cumhurbaşkanı aynı zaman da bir siyasi partinin de genel başkanı olacaktır. Tarafsız olması gereken ve böyle yemin eden bir cumhurbaşkanı nasıl tarafsızlığını koruyacaktır? Bir siyasetçi, önce partisini ve gelecek seçimleri düşünmeyecek midir? Onun için bu durumda tüm toplumu kucaklaması mümkün olamayacaktır. 

         Cumhurbaşkanı aynı tarihte beraber yapılacak seçimlerde kendi milletvekili listelerini hazırlayacak, seçimlere öyle girecektir. Böylece yürütme (bakanlar kurulu) ve milletvekilleri (yasama) cumhurbaşkanının seçtiği kişiler olacaktır. Yüksek yargıyı atama inisiyatifi de büyük çapta kendisine aittir. Cumhurbaşkanı yalnızca bu yetkilere sahip olmakla kalmıyor, bunların yanı sıra kanun hükmünde kararname çıkarma, olağanüstü hal ilan etme, idari yapıları yeniden yapılandırma, bütçe hazırlama, savaş ilan etme, bürokrasiyi ve rektörleri tayin etme, gerekli gördüğünde meclisi feshetme ve kendisi ile beraber seçime götürmeye de yetkili kılınıyor. Tüm bu yetkilerin kullanımında sorumsuz olacak, yalnızca seçimlerde halka hesap verecektir. Eğer bir suç işlerse de üçte iki çoğunlukla  (daha önce ataması kendisi tarafından yapılan) yüce divan da yargılanabilecektir.

        

        Denetim ve denge unsurlarının olmadığı rejimlerde tek adamlığa kaymanın çok kolay olduğunu tarih bize göstermiştir. O nedenle cumhuriyete, demokrasiye, özgürlüğe, hukuk devletine, laikliğe, Atatürk ilke ve devrimlerine, demokratik parlamenter rejime “evet” demek için referandumda, “hayır” dememiz gerekir.

       

31.03.2017

Orhan Kalyoncu

      

         

REFERANDUM 2017

                                             

Haliç-İstanbul

           

          Referandum kelimesi genelde plebisit kelimesi ile birlikte anılır. Referandum, Latince “referre” (geri getirmek) kökünden gelir. Kısaca halkın, siyasal ve toplumsal bir konuda görüşünün alınması için yapılan halk oylamasıdır. Son yıllarda, daha önce de ülkemizde anayasa değişiklikleriyle ilgili 2007 ve 2010 yıllarında referanduma başvurulmuştu. 16 Nisan 2017 pazar günü yapılacak referandumu diğerlerinden ayıran en önemli fark, "evet" çıktığı takdirde, ülkemizin yönetim şeklinin değişecek olmasıdır. Her şeye bir kişinin karar vermesi, sadece bizi değil, bundan sonraki kuşaklarımızı da etkileyecektir.

         

          Bu anayasa değişikliğinin, içte ve dışta ülke olarak zor bir dönemden geçerken, gündeme getirilmesi gerekli midir? Osmanlı İmparatorluğunun küllerinden doğan Türkiye Cumhuriyeti uygulamaya çalıştığı 94 yıllık parlamenter sistemden ne zarar görmüştür? Eğer bu sistemin eksikleri varsa da giderilir, en başta seçim yasaları ve siyasi partiler yasalarını demokratik hale getirerek bu işe başlanabilirdi. Hangi demokratik ülkede %10 seçim barajı vardır ve tüm milletvekili ve yerel yönetici adaylarını genel başkan ve genel merkez seçer?

     

         Bu referandumun acil bir gereksinmeden doğmadığını belirtirken bunun ülkemize maddi ve manevi olarak getireceği külfetleri de unutmamak gerekir. En başta harcanan seçim masrafları, bekletilen ekonomik, siyasi tedbirler ve en önemlisi vatandaşlar arasındaki oluşan (oluşturulan) kutuplaşmadır. Bu ayrışmanın bizi bir ülke, bir vatan yapan ortak paydamıza zarar verdiğini hepimiz görmekteyiz. Bizi bir arada tutan Cumhuriyetimizin kurucu değerleri, Atatürk İlke ve Devrimleridir. 

      

        Çağdaş ülkelerin yönetim şekillerine baktığımız zaman, büyük bir çoğunluğunun demokratik parlamenter rejimle yönetildiğini görürüz. Bu rejimin en büyük özelliği güçler ayrılığıdır. Yani yasama (meclis), yürütme (hükümet), yargı erklerinin ayrı olması ve birbirlerini denetlemesidir. Buna,“checks and balances” denir. Türkçesi de “denetim ve denge” demektir. Bu yüzden hata yapma olasılığı tek kişiye dayalı rejimlere göre daha azdır. Yine demokratik parlamenter rejimlerde iktidardan çok muhalefete bakılır demokrasinin kalitesi için. Çünkü muhalefet özgürce eleştiri hakkını kullanabiliyorsa ve iktidara alternatif olacağını gösterebiliyorsa orada demokrasi işliyor demektir.

        

       “Evet” ya da “hayır” derken, “demokratik parlamenter rejim mi?” yoksa tüm gücü kendinde toplayan “Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi mi?” sorularına yanıt arayacağız. Eğer egemenliğimizi siyasi partilerdeki veya bağımsız seçtiğimiz milletvekilleri vasıtasıyla kullanmak istiyorsak tercihimiz kuşkusuz “hayır” olacaktır. Çünkü demokrasilerde mili irade diye tanımlanan egemenlik hakkı tek bir kişiye, bir zümreye devredilemez.  Siyasi partiler demokrasinin vazgeçilmez unsurlarıdır. Türk Tipi Başkanlık ya da Cumhurbaşkanlığı sisteminde siyasi partiler asıl unsur değil yan unsur olacaktır. Çünkü bakanlar ve cumhurbaşkanlığı yardımcıları dışarıdan atanacak, milletvekillerinden de atanırsa, istifa etmek zorunda kalacaklardır. Böylece halk ile ilişkileri kopacaktır. Halk onlara ulaşamayacak ve dolayısıyla hesap soramayacaktır. Şimdi, mevcut sistemde köyden, kentten yeteneği ve azmi olan her hangi bir yurttaşımız milletvekili de, bakan da olabilmektedir. Onlara, oylarımızla hesap sorabilmekteyiz. Ancak getirilmek istenen sistemde, her şey seçilen cumhurbaşkanının yetkisindedir. Atanan kişilere neyi sorabilirsin? 

11.03.2017

Orhan Kalyoncu 

EGEMENLİK KAYITSIZ ŞARTSIZ MİLLETİNDİR

       

 

          Türkiye Cumhuriyetinin kurucusu, büyük önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk, “egemenlik kayıtsız şartsız milletindir”, derken, milletin bizzat kendi kendisini yönetmesini, egemenlik hakkının başka hiç kimseye, zümreye, sınıfa verilemeyeceğini hedef olarak göstermiştir. 

         14 yılı aşkındır ülkemizi Adalet ve Kalkınma Partisi kadroları yönetiyor. Bu partiyi, halkımız 2002’den beri her seçimde, 7 Haziran 2015 genel seçimleri hariç, büyük bir çoğunlukla iktidara getirmiş, yapmak istediği her şeyi yapma yetkisi ve gücünü kendisine vermiştir. Yapmak isteyip, yapamadığı hiçbir şey yoktur. Şimdi ise iktidar partisi (AKP), seçimlerde başkanlık sistemine en fazla karşı çıkan, bunun diktatörlüğe ve ülkenin bölünmesine yol açacağını söyleyen bir muhalefet partisi (MHP) ile işbirliği yaparak ve toplumda büyük bir uzlaşma aramadan 18 maddelik bir anayasa değişiklik paketini meclisten geçirmişlerdir. Rejim değişikliğine neden olacak bu paketin kabul edilip edilmemesi ile ilgili 16 Nisan 2017 Pazar günü referandum yapılacaktır. Böylece, Türk seçmeni “evet” ya da “hayır” oyu kullanarak kendi kaderini belirleyecektir.

         Bu oylamanın basit bir oylama olmadığını bilmemiz gerekir. Bu oylama siyasi partiler ya da kişiler arasında yapılacak bir tercih değildir. Değişiklikler kabul edilirse uzun yıllar ülkemizi derinden etkileyecek sonuçlar getirecektir. Kim olursa olsun, bu kadar yetki hiçbir insanoğluna, partiye veya zümreye verilmemelidir. En önemlisi demokrasilerde, güçlü olması gereken yasama, yürütme ve yargı arasındaki ayrılık yok oluyor, denetim ve denge mekanizmaları çok zayıflıyor. Bu da çeşitli sakıncaları beraberinde getirecektir. Atatürk; “egemenlik kayıtsız şartsız milletindir”, diyor. Millet, demokratik parlamenter sistemde egemenliğini seçtiği milletvekilleri vasıtasıyla kullanır. Ata’mız, yine, “cumhuriyeti kuranlar onu korumaya da muktedir olmalıdır”, aksi halde “özgür olmayan toplumlar yok olmaya mahkumdur”, der. 21. yüzyılda da Ata'mızın ilke ve devrimleri her zaman kutup yıldızı gibi bize yol gösterici olacaktır. 

Orhan Kalyoncu

11.02.2017

YARIM KALAN HAYATLAR

            

     

        Son yıllarda inanılmaz olaylara tanık oluyoruz. Bunların büyük çoğunluğu da olmasını istemediğimiz olaylar. Darbe girişimi, terör saldırıları, patlayan bombalar ve savaşlar gibi. 21. yüz yılda insanlık iyiye, güzele gidecek derken birden bire kendimizi, ülke olarak şiddet ve terör sarmalı içinde bulduk. İster istemez ülkede yaşayan insanlar olarak etkilenerek endişe duyduk. Artık ekonomik sıkıntılar, trafik sıkışıklığı, hava kirliliği gibi kronik sorunları bile düşünmez olduk. Öncelik, artık can güvenliğimiz oldu.

     

         Her ölüm erkendir, acıdır ancak hastalıklar ve kazalar dışında kör terör sonucu gelen ölümler daha acı bir biçimde içimizi yakıyor. Gencecik emniyet güçleri, askerler, yurttaşlar hayatlarının baharında acımasız bombalarla, kurşunlarla katledildiler. O insanların yaşam hakları ellerinden alındı. Anneleri, babaları, eşleri, çocukları, yakınları ve Türk Milleti tarifsiz acılar içinde kaldı. Özellikle son yıllarda hain saldırılar sonucu yüzlerce insanımızı ve yabancı konuklarımızı kaybettik.

       

        Bu insanların yaşaması ve tamamlanması gereken hayatları vardı. Yarım kaldı. Halbuki ömürlerinin sonuna kadar yaşamak haklarıydı. Bu hak onlara doğarken verilmişti. Kendilerine, ailelerine, çocuklarına ve ülkelerine karşı görevleri vardı. Onları yerine getirecek, nesiller yetiştireceklerdi. Bu bir kader miydi? Kutsal kitabımızda şöyle yazmakta,”kim, haksız yere bir cana kıyarsa, bütün insanları öldürmüş gibi olur.” Yine “İslam” sözcüğü Arapça “barış” anlamına gelmektedir. Barış ve hoşgörü dini olan İslamiyette kör terör ve insan kanı dökmek yoktur.  Bir ırk ve bir dini kullanarak bu kirli terörü sürdürenler, eninde sonunda bu işledikleri insanlık suçlarının cezasını çekecektir.  

09.01.2017 

Orhan Kalyoncu